Zamek wieruszowski, dziś już trochę zapomniany, nieśmiało ujawnia ślady swego dawnego istnienia. Widoczne dziś relikty w postaci resztek fundamentów, ledwo widocznych, wystających jak źdźbła trawy z dawnego wzgórza zamkowego, gdzie obok widoczne są pozostałości fosy. Resztki te nie należą jednak to pierwotnego średniowiecznego założenia, a obiektu wzniesionego w tym samym miejscu w połowie XVI wieku. Stara warownia w widłach rzek Prosny i Niesobu, powstała prawdopodobnie w połowie XIV wieku, za panowania Kazimierza Wielkiego.
Warownia prawdopodobnie nie była zbyt pokaźnych rozmiarów. Uważa się, że powstała na miejscu dawnego grodziska. Jedne źródła podają, że zamek składał się jedynie z murowanego budynku mieszkalnego i dziedzińca otoczonego wałem drewniano- ziemnym.
Około roku 1507 ziemie te przejmuje Andrzej Oporowski, herbu Sulima, kasztelan brzesko-kujawski, a w roku 1562 kasztelan gnieźnieński i senator Rzeczypospolitej, Jan Tomicki. Za jego sprawą na miejscu ruiny powstaje nowa budowla, drugi już zamek wieruszowski.
Nowe założenie miało postać renesansowej rezydencji magnackiej. Nie wiadomo do końca czy był to typowy zamek jak poprzednio, czy dwór obronny. Możliwe też, że był to obiekt o podobnej charakterystyce, co np. zamek w Łańcucie. Nową rezydencję wzniesiono na planie kwadratu z półkolistymi wieżami na narożach, a całość budowli otaczały fosa i park tarasowy.
Zamek został częściowo rozebrany podczas I wojny światowej i w czasie powstania wielkopolskiego 1919 roku. Cegła z niego została wykorzystana jako materiał budowlany. Jednak ostateczny kres zamku wieruszowskiego nastąpił dopiero w latach 60. XX wieku.
(Źródło strony: www.zamkilodzkie.pl)
